คำบรรยาย วันพ่อแห่งชาติของ พ.อ.สุชาต จันทรวงศ์ ผอ.รร.ทบอ.บูรณวิทยา

คำบรรยาย วันพ่อแห่งชาติของ พ.อ.สุชาต จันทรวงศ์ ผอ.รร.ทบอ.บูรณวิทยา
4 ธ.ค.2551 ณ โรงพลศึกษา รร.ทบอ.บูรณวิทยา

เรียน ท่านผู้ปกครอง คณะกรรมการเครือข่ายผู้ปกครอง ประธานชุมชนภายในค่ายบุรฉัตร คุณครู ทุกท่าน และลูกๆ นักเรียนโรงเรียนกองทัพบกอุปถัมภ์บูรณวิทยา ทุกคน

วันนี้ ผอ. รู้สึกดีใจที่เห็นผู้ปกครองทุกท่าน รวมทั้งแขกผู้มีเกียรติ ได้เสียสละเวลามาร่วมงานถวายสักการะและจุดเทียนชัยถวายพระพรชัยมงคล แด่องค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ ซึ่งเป็นล้นเกล้าเหนือหัวของพสกนิกรชาวไทยทุกคน และยังได้ร่วมกิจกรรมวันพ่อของโรงเรียนในวันนี้

ในวันพ่อทุกปี ผอ.รู้สึกคิดถึงสิ่งที่ดีๆ ของพ่อเสมอ อยากจะเข้าไปกอดเข้าไปกราบไหว้ด้วยดอกพุทธรักษาซึ่งเป็นตัวแทนในความรักที่มีต่อพ่อ แต่ ผอ.ไม่มีโอกาส...และ ไม่มีโอกาสมากว่า 10 ปีแล้ว เพราะพ่อ ผอ. ท่านได้เสียชีวิตไปอย่างสงบ..เมื่อ 10 ปีที่แล้ว ท่านทิ้งแม่ ทิ้ง ผอ. ทิ้งพวกเรา ให้ผจญอยู่ในสังคมอันสับสนในปัจจุบัน ท่านจากไปอย่างไม่มีวันกลับ

และในวันนี้ เวลานี้ ผอ. กำลังจะเสียคุณแม่ของ ผอ. ไปอีก 1 คน เมื่อวานนี้ ในระหว่างที่พวกเรากำลังซ้อมพิธีวันพ่อกัน ก็มีโทรศัพท์แจ้งมาจากโรงพยาบาลราชบุรีว่า คุณแม่ต้องส่งเข้ารักษาตัวในห้อง ICU โดยด่วน แต่ ผอ.ก็ไม่สามารถเดินทางไปได้ในขณะนั้น เพราะต้องทำหน้าที่การซ้อมให้เสร็จสิ้นเสียก่อน

วันนี้ หลายคนอาจจะไม่มีพ่อ หลายคนอาจจะไม่เคยเห็นหน้าพ่อ หรือลืมไปแล้วว่ามีพ่อ และหลายคนก็กำลังโกรธพ่อ ที่ทิ้งให้อยู่ตามลำพังกับแม่ และหลายคนก็อยู่ในครอบครัวที่อบอุ่นสมบูรณ์ มีพ่อที่ดี มีแม่ที่ประเสริฐ

ไม่ว่าครอบครัวใครจะเป็นอย่างไรก็ตาม ไม่ว่าลูกคนไหน จะคิดอย่างไรกับพ่อ ขออย่าได้โกรธได้เกลียดท่าน เพราะถ้าไม่มีความรักระหว่างพ่อและแม่ ก็คงไม่มีตัวเรามาจนทุกวันนี้ พ่อสร้างเราด้วยความรัก พ่อไม่ได้สร้างเราด้วยความเกลียด ดังนั้นไม่ว่าพ่อจะเป็นอย่างไร เราก็ไม่มีสิทธิ์เกลียดพ่อ

เราควรที่หาวิธีการทดแทนบุญอันประเสริฐของพ่อมากกว่า ด้วยการตั้งใจศึกษาเล่าเรียนให้มีความรู้ เป็นคนดีของสังคม อย่าให้เงินทุกบาททุกสตางค์ที่พ่อแม่อุตส่าห์หามาด้วยความยากลำบาก จากเม็ดเหงื่อทุกเม็ด จากความทรมานและลำบากตรากตรำ สูญเปล่าโดยไร้ค่า......

พ่อแม่ของเราก็นับวันจะยิ่งแก่ชราลง ในขณะเดียวกัน พวกเราก็กำลังจะเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ในสังคม วันหนึ่งพ่อแม่..ก็จะจากพวกเราไป ไม่มีใครชีวิต มีชีวิตเป็นนิรันดร์ ดูตัวอย่าง ในวันนี้ ขณะนี้ ลมหายใจแม่ ของ ผอ. ก็กำลังอ่อนล้าและแผ่วเบาลง.. แม่จะจาก ผอ.ไปตอนไหน เวลาไหนก็ไม่รู้ พ่อแม่ทุกคนไม่อยากจากเจ้าไปที่ใดหรอก แต่มันเป็นกฎเกณฑ์ของมนุษย์ มีเกิดก็มีดับ มีพระอาทิตย์ขึ้นก็มีพระอาทิตย์ตก แต่ก่อนที่พ่อแม่จะจากไปก็เพียงหวังที่จะเห็นลูกของตัวเองได้ดี มีงานทำที่มั่นคง และเป็นคนดีของสังคม แล้วพ่อแม่ก็คงจะจากไป ตายโดยตาหลับ ดังคำกล่าวที่ว่า

พ่อแม่ก็แก่เฒ่า จำจากเจ้าอยู่ไม่นาน
จะพบจะพ้องพาน เพียงเสี้ยววานของคืนวัน
ใจจริงไม่อยากจาก เพียงยังอยากเห็นลูกหลาน
แต่ชีพมิทนนาน ย่อมร้าวรานสลายไป

ลูกบูรณวิทยา รู้ไหม มีชีวิตหลายชีวิตที่ไม่เคยสัมผัสไออุ่นจากพ่อของตัวเองเลย เห็นหน้าพ่อแต่ในรูป ไม่เคยได้พูดคุย หยอกล้อ เล่นหัว หรือได้รับการโอบกอดที่อบอุ่นจากพ่อเลย มีสามีภรรยา อยู่คู่หนึ่ง รักกันและแต่งงานกัน หวังจะมีลูกได้ชื่นชมเป็นสักขีพยานแห่งรัก หลังจากแต่งงานได้ไม่นาน ก็เกิดตั้งครรภ์ สามีดีใจมากที่จะได้มีลูก แต่อนิจจา ข่าวดีมักจะมากับข่าวร้ายเสมอ ไม่กี่วันต่อมา แพทย์ได้ตรวจพบเนื้องอกในสมองของสามีที่กำลังจะเป็นพ่อของลูก แต่เขาก็ไม่ได้เห็นหน้าลูก เพราะยมบาลมาพรากเขาไปเสียก่อน นี่คือเรื่องจริงเรื่องหนึ่งที่เกิดขึ้นในสังคม....

ในที่สุด ข่าวร้ายก็มาก่อน.. แต่ด้วยความรักที่พ่ออยากเห็นหรืออยากได้สัมผัสลูก จึงเกิดเรื่องราวเหล่านี้ขึ้นมา ในเรื่องราวที่ชื่อว่า ”คลอดก่อนกำหนด”

เปิด VTR ”คลอดก่อนกำหนด”

เมื่อยามเจ้าโกรธขึ้ง ให้นึกถึงเมื่อเยาว์วัย
ร้องไห้ยามป่วยไข้ ได้ใครเล่าเฝ้าปลอบโยน
เฝ้าเลี้ยงจนโตใหญ่ แม้เหนื่อยกายก็ยอมทน
หวังเพียงจะได้ยล เติบโตจนสง่างาม

มีครอบครัวหนึ่งแสนอบอุ่น มีลูกสาวคนเดียว พอดีใจเฝ้าทะนุถนอมอุ้มชูมาตั้งแต่เล็ก ส่งเรียนตั้งแต่อนุบาล ประถม มีกิจกรรมการแสดงในโรงเรียนก็ส่งเข้าแสดงทุกครั้ง เฝ้ารับ-ส่ง ทุกเช้าเย็น ยังไม่ทันจะเรียนจบ ลูกกลับทำลายจิตใจพ่ออย่างใหญ่หลวง แต่อย่างไร พ่อก็ยังเป็นพ่อ ไม่ว่าลูกจะเลวอย่างไร พ่อยอมรับได้เสมอ ดังในเรื่องราวของ “ปุยฝ้าย”

เปิด VTR ”ปุยฝ้าย”

ขอโทษถ้าทำผิด ขอให้คิดทุกทุกยาม
ใจพ่อมีแต่ความ หวังติดตามช่วยอวยชัย
ต้นไม้ที่ใกล้ฝั่ง มีหรือหวังอยู่นานได้
วันหนึ่งคงล้มไป ทิ้งฝั่งไว้ให้วังเวง

ขอฝากท่านผู้ปกครองทุกท่านว่า ชีวิตในสมัยนี้ เป็นโลกในยุคข้อมูลข่าสารและความรวดเร็วแบบเวลาจริง สังคมจึงเปลี่ยนไป แตกต่างจากชีวิตในอดีตที่เราเคยเป็นเด็ก สังคม วัฒนธรรม วิถีชีวิต ความนึกคิด ความฝัน ของเด็กๆ จึงต้องเปลี่ยนไปเช่นกัน ในบางครั้ง พ่อแม่อาจจะต้องพยายามเข้าใจลูกบ้าง เข้าใจความรู้สึก เข้าใจความฝันของเขา หากพ่อแม่ไม่เข้าใจ วันหนึ่งมันอาจจะสายเกินไป.... ดังเช่น เด็กคนหนึ่งกำพร้าแม่มาตั้งแต่เล็ก เหลือเพียงพ่อคนเดียวที่ทำหน้าที่เป็นทั้งพ่อและแม่ แต่บางอย่างมันขาดหายไป...จนกระทั่ง...ทุกอย่างก็สายเกินไป ...หากทุกคนที่เป็นทั้งพ่อและแม่ คิดได้ตั้งแต่บัดนี้...เหตุการณ์เหล่านี้ก็คงไม่เกิดขึ้น....ไม่สายเกินไปที่จะกล่าวคำว่า....ขอโทษ

เปิด VTR ”อยากขอโทษ”

ลูกๆ บูรณวิทยา ทุกคน พวกเธอจงดีใจและภูมิใจในตัวพ่อของเธอ ไม่ว่าพ่อเธอจะยากดี มีจนอย่างไร พ่อของทุกๆ คนก็เฝ้ารักทะนุถนอมพวกเธอ เก็บหอบรอบริบ มีเงินบ้างไม่มีเงินบ้าง ก็ต้องเจียดเงินไว้ส่งพวกเธอได้เรียนสูงๆ ให้พวกเธอมีชีวิตที่ดีกว่าพ่อแม่ แม้บางครั้งก็ต้องอดมื้อกินมื้อบ้าง เพื่อนำเงินมาจ่ายค่าขนม ค่าเล่าเรียน ให้พวกเธอมาโรงเรียน ไม่ว่าลูกๆ จะต้องการสิ่งใด พ่อจะพยายามหาให้ แต่ลูกก็ไม่รู้หรอกว่าพ่อมีเงินหรือไม่ แต่พ่อก็หาหามาให้พวกเธอจนได้ตามปัญญาที่พ่อมี แม้จะไม่สวยไม่ดี ไม่เลิศเลอ แต่ก็เป็นสิ่งที่ดีสุดเท่าที่พ่อจะทำได้ พ่อเพียงหวังให้พวกเธอทุกคนมีความสุข มีอนาคตที่ดี และเป็นคนดีของสังคม
ด้วยเหตุนี้ ลูกๆ ทุกคน ต้องตั้งใจเรียน เพื่อความหวังของพ่อ และไม่ต้องอาย อย่าอาย ที่จะตอบทุกคนว่า พ่อของเธอคือใคร เธอต้องภูมิใจในพ่อของเธอเอง... นี่คือ ความรักแท้ที่พ่อมีต่อลูก

และในโอกาสต่อไป ผอ.อยากให้ลูกๆ ทุกคนได้ร้องเพลงเพลงหนึ่ง ให้พ่อของเราที่นั่งอยู่ตรงนี้ และพ่อของลูกๆ อีกหลายคนที่ไม่ได้มาในงานวันนี้........พวกเราจะร่วมร้องเพลงนี้ได้ดังกึกก้องทั้งโรงยิมฯ และดังไปถึงพ่อของบางคนที่ไม่รู้ว่า ขณะนี้พ่ออยู่ที่ไหน ขอให้สายลมช่วยพาเสียงเพลงนี้ของพวกเราไปถึง พ่อของเราด้วย...
เปิด MV ”ลูกสาวของพ่อ”

ในลำดับต่อไป อยากให้ลูกๆ ทุกคนได้มอบดอกพุทธรักษา ให้พ่อของตัวเอง เดินไปตรงหน้าพ่อ กราบ และกอด ติดดอกพุทธรักษาที่หน้าอกของพ่อแทนความรักที่เรามี...หลายคนที่พ่อไม่ได้มา...เอากลับไปบ้าน..หาพ่อให้เจอ...หรือจากจะสมมติว่า ผอ.เป็นพ่อ ก็มาติดให้ ผอ.ก็ได้